بررسی فلسفی امکان تحقق هوش ‌مصنوعی قوی با توجه به دیدگاه‌های مختلف در مسئلۀ ذهن و بدن

به‌دنبال پدید‌‌‌‌‌آمدن و رشد چشمگیر رایانه‌ها از اواسط سدۀ گذشتۀ میلادی، این تصور به‌وجود آمد که پیشرفت‌های مذکور به نقطه‌ای خواهد انجامید که در آن با همین روش‌های مطرح در علوم‌‌‌‌ رایانه، می‌توان هوش انسانی را به‌صورت هوش مصنوعی بازسازی کرد و رایانه‌ها قادر به انجام اموری خواهند‌‌ بود که از موجود هوشمندی مانند انسان بر‌می‌آید. در میان دانشمندان علوم رایانه‌ای، این پروژه با عنوان «هوش مصنوعی» (AI) شهرت یافت و نظریات گوناگونی پیرامون امکان موفقیت آن مطرح شد؛ گسترۀ وسیعی از نظریات که در میان آنها اختلاف‌های شایان‌توجهی وجود دارد، تا جایی که برخی امکان آن‌را انکار کردند و گروه دیگری به‌گونه‌ای افراطی معتقدند که این پروژه به موفقیت نائل شده است و حتی همین رایانه‌های امروزی دارای هوش هستند و به‌خوبی فکر می‌کنند. دو رویکرد اصلی در زمینۀ ایجاد هوش مصنوعی وجود دارد: «نشانه‌گرایی» و «پیوند‌گرایی». در این مقاله تلاش می‌کنیم تا ضمن تبیین فلسفی رایج‌‌ترین دیدگاه‌ها در زمینۀ رابطۀ ذهن و بدن، هم در حوزۀ فلسفی غربی و هم اسلامی، امکان تحقق هوش مصنوعی را بر مبنای هر‌کدام از این دیدگاه‌ها، به‌صورت مجزا و با توجه به دو رویکرد نشانه‌گرایی و پیوندگرایی بررسی کنیم.